Ik heb een heftige jeugd gekend dit bleek de opmaat te zijn voor een psychiatrisch vervolg. Maar daar tussenin speelde zich echter ook nog een climax af. Waarbij ik in een volledige beschonken toestand 101 grafmonumenten vernielde. Als gevolg van de intense onvrede waar ik door angst geen wending aan kon geven. De druk van zowel familie als de aangetrouwde familie was te groot. Ook speelde het verzet tegen de dood zelf. Daarnaast de ongewenste verplichtingen naar de toenmalige werkgever. Waarbij ik afhankelijk was gemaakt van zwart geld.
Mijn vrouw was zwanger in die tijd (1985)en deze beviel van een dochter kort daarop volgde de scheiding. Mijn dochter heb ik daarna nog eenmaal gezien. Echter de psychiatrie maakte na die periode wel zijn entree. Dit was in 1987 te Nijmegen na deze periode kon ik naar een hostel te Tiel onderdeel van het psychiatrisch ziekenhuis Wolfheze. Dit was in 1988.
In Tiel stierven echter enkele bewoners door suïcide en andere nare ziektes zoals longkanker dat werd me echter allemaal teveel en kwam ik terecht in het psychiatrisch ziekenhuis Wolfheze zelf. Na een langdurige periode kwam ik wel weer terecht in de dependance te Tiel. Maar na weer een rumoerige periode kwam ik wederom terecht in Wolfheze en leerde een vrouw kennen. Dit was in 1992.
In 1993 kwam ik terecht in de verslavingszorg dit kon ik niet aan en viel terug, echter in drugs. Dit resulteerde mede in een overval die ik enkel alleen pleegde. Ik heb mezelf aangegeven en mocht de gevangenis in. Ik mocht het wel onderbreken om toch nog de verslavingszorg uit te proberen. Wederom hield ik dit niet vol. waarna ik het vreemdelingen legioen in ging. Maar gelukkig werd ik afgekeurd.
De psychose
Ik ging daarna zwerven in Marseille en uiteindelijk maar terug naar Nederland. Toen mocht ik de resterende straf nog uitzitten. Hierna speelde ook weer een rumoerige periode. En dacht het af te kunnen sluiten met een relatie. Dit ging echter niet inmiddels begin 1995. Dit resulteerde in een heftige psychose en dat was voor de eerste keer.
Het gemis van contacten en het snakken daarna maakte iets vreemds bij me los. Want opeens was er sprake van een binding maar niet met natuurlijke contacten. Dit was welkom en zocht ik geen hulp. Maar hulp was er ook niet. Toch nadat ik iemand lastig viel door continue op een deurbel te drukken. Mocht ik mee met de politie. En kwam ik wederom terecht in Wolfheze. Het klinkt raar maar dit was het begin van een wending in mijn leven.
Er was toen hulp genoeg en sloot het steeds beter aan. Toch heb ik de nodige terugvallen wel gekend. Toch doordat ik risico’s mocht lopen ben ik gegroeid. Uiteindelijk kon ik de broodnodige medicatie accepteren en gebruik van middelen staken. Er was zelfs sprake van een veel belovende relatie. Maar dat liep stuk, ik was dan ook nog niet zover.
Na jaren
Nu na jaren van intensieve hulp red ik het nu op eigen kracht. En woon ik zelfstandig met vrouw en een hondje in een senioren complex te Arnhem. Mijn vrouw ken ik nu al 11 jaar waarvan 8 jaar gehuwd. Mijn hondje plaagt ons alweer zo’n 7 jaar.
Behoefte na familie speelt niet meer dit omdat het prima gaat. Voornamelijk door buiten allerlei slachtofferrollen te blijven binnen de familie kon ik helen. Let op helen want genezen bestaat niet. Ik doe nu veel als vrijwilliger en zijn er nog vele andere ambitieuze plannen. Als dat allemaal lukt of ook maar een deel dan heb ik mijn doel bereikt. Wat het verleden zelf betreft dat ligt achter mij maar ben erdoor geworden in dat wat ik wil zijn.